VERVAL | Caillyn Vos

Expositie 7 februari – 29 maart. In de maanden januari en februari is Caillyn Vos (176 cm) als artist-in-residence te gast in de Bierumer School.

‘Het is winter. Je knijpt je ogen dicht en beschermt je gezicht tegen de gure wind uit het Noorden. De kou snijdt door je kleding en je voelt je vingers al een tijdje niet meer. Een tundra strekt zich voor je uit, een hoogvlakte van zand en ijs, met geen mens in zicht. Kleine struiken waaien in de wind, de sneeuw reflecteert de felle zon, en bevroren rivieren tekenen diepe groeven door de klei – Bierum, 12.000 jaar geleden?

Mijn reis bij de Bierumer School begint met het begrip verval, dit is het gemeten hoogteverschil tussen bepaalde punten in het landschap. Hoogteverschil is iets wat van groot belang is voor onze manier van leven maar wat vaak geassocieerd wordt met grote bergen, hoge flatgebouwen, en diepe grotten. Toch is hoogteverschil enorm belangrijk in het lage Nederland. We worden omringd door hoog water, we maken nieuw land waar voorheen niets was, en we boren diep de grond in voor grondstoffen.

Tijdens mijn eerste dagen in Bierum liep ik door de omgeving op zoek naar het hoog en laag. Ik liep langs de vlakke akkers en slingerende wegen, met mijn schoenen onder de klei, de harde wind die mij van de weg dreigde te waaien, turend naar de grijze lucht. En ik dacht bij mezelf dat het vinden van hoogteverschil misschien nog wel een uitdaging zou kunnen worden. Maar wie zoekt zal vinden en het duurde niet lang tot ik realiseerde dat hoogteverschil hier zeker te vinden is.

Hoe meer ik rondkijk, hoe meer ik zie dat het reliëf van Bierum niet één van hoge pieken of dalen is, maar van dijken, wierdes, polders, en sloten. Het landschap is een product van zijn geschiedenis. Het wordt gevormd door de samenwerking en de vijandigheid van mens en natuur. Op dit moment wordt er twee kilometer verderop gewerkt aan de zeedijk, om ervoor te zorgen dat er zout water en aanslibbing komt in de dubbele dijk. Duizend jaar geleden maakte de mens juist kwelderwallen om het water en slib tegen te gaan en om te vechten tegen eb en vloed. Deze wallen braken vaak, waardoor het landschap regelmatig

overspoelde en onder een dikke laag zware klei kwam te liggen. Het landschap is dus constant bezig met hoogte en laagte, en het draagt de littekens van mens en natuur met zich mee.

Hoe dieper ik het landschap en de geschiedenis in duik, hoe meer tekens ik vind van de impact van hoogteverschil op onze omgeving, en hoe meer vragen ik heb over de oorsprong ervan. Hoe zag dit landschap er duizenden jaren geleden uit? En hoe zal dit landschap er in de toekomst uitzien?

Die dikke laag klei en het water dat meerdere malen over het land stroomde, verbergt een diepe geschiedenis, zoals het noordelijkste hunebed van Nederland en de onderkaak van een wolharige mammoet. Dit dier leefde in de laatste ijstijd, toen onze zeespiegel honderdvijftig meter lager lag dan tegenwoordig. Twaalfduizend jaar geleden kwam er een einde aan dit koude tijdperk. Het land waar wij nu op staan was toen een hoogvlakte van klei en zout, dat in een constante cyclus zat van overspoeling, dooi, en vorst. Toen zag Bierum er waarschijnlijk heel anders uit dan nu, en misschien is dat ook zijn toekomst.

Als beeldend kunstenaar ben ik altijd op onderzoek uit. Alles heeft een geschiedenis en een verhaal om te vertellen. Ik voel me soms een archeoloog, op zoek naar fragmenten die mij de lagen van het verhaal gaan laten zien. Met natuurlijke materialen en oude ambachten ga ik te werk om deze lagen te ontdekken en te onthullen. Om zo de aandacht van mensen terug te leiden naar de kleine onderwerpen met grote verhalen. Mijn zoektocht naar hoog en laag gaat verder tijdens mijn verblijf hier in Bierum. Wie weet, misschien kom ik uiteindelijk uit in het midden.’

FINISSAGE AiR | OPENING EXPO | ARTIST TALK |
zaterdag 1 maart 2025 14:00 – 17:00 uur