MIJN BUITEN, ONS BINNEN | Lotte Beets
Expositie 6 juni – 26 juli. In de maanden mei en juni is Lotte Beets als artist-in-residence te gast in de Bierumer School. Op zaterdag 28 juni opent de expositie.
‘Ik beschouw het lichaam niet als een los object dat de wereld waarneemt, maar eerder als een instrument dat ons in staat stelt de buitenwereld te ervaren. Wij zijn ons lichaam, en wij bestaan altijd in relatie tot onze omgeving. Ons lichaam is altijd aanwezig in een wereld die niet buiten ons staat, maar ook in ons zit. Wij zijn onderdeel van, in plaats van dat we kijken naar. Zoals Bill Viola dat heel mooi zegt: “(…) Seeing is Being. Aspects of this approach can be observed in the experience of being in the desert. Standing in the vastness, two things happen. First you feel insignificant – a tiny black speck on the surface of the earth that can be wiped off at any instant. But secondly, a part of you travels along with that line of sight extending for 50 miler or more and becomes part of that landscape, perception as touching, perception as contact, becoming a perception.”
De afgelopen jaren heb ik mij met mijn werk geconcentreerd op het lichaam als sensor van waarneming. Hoe ervaar je kunst niet alleen met je ogen, maar met je hele lichaam? Hoe registreert het lichaam een landschap? Wat verandert er wanneer je op hetzelfde bankje zit maar de ene keer klassieke muziek en de andere keer naar blues luistert?
Als ik over de dijk loop, door de weilanden of langs het wad zie ik heel veel dingen die ik erg indrukwekkend vind, de lijnen van de horizon of hoe het graan beweegt in de wind. Opeens wordt wind een visueel iets en er gaat mij geen bewegende boom meer voorbij zonder dat ik de aanraking van de wind hierin zie. Ik ben gefascineerd door het moment waarop de wereld zich opdringt aan het lichaam – onvermijdelijk en intens. Hier in het Noorden gebeurt dat bijna vanzelf. De grootsheid van de omgeving verkleint me, brengt me terug in m’n lijf. Je bent geen toeschouwer van de wereld, je bent de wereld. De wind is niet slechts iets wat je voelt; je huid, je balans, je ademhaling – ze reageren zonder nadenken. De omgeving is geen achtergrond, maar een directe ervaring.
Als je bent waar je al zo vaak was, maar de kleur van de lucht niet is wat je ervan verwacht… zou je dan ook opnieuw naar de grond onder je voeten kunnen kijken? Als je lichaam al jaren even lang is, maar je ziet de grootste berg die je ooit hebt gezien… word je dan kleiner?
“Vanzelfsprekend is alleen datgene waarover niet wordt gedacht. De verwondering over het zo-zijn van een ding wordt in beweging gebracht door een mogelijkheid van anders-zijn.” Cornelis Verhoeven
Wat moet er gebeuren om werkelijk te zien wat er al is? Door een verandering in je houding wordt een oud bushokje prachtig of een industrieterrein een fantastische plek voor een wandeling.