Ruimte Alom | Irene van de Mheen
Expositie 12 november – 18 december 2022.
Irene van de Mheen is gastkunstenaar en presenteert haar nieuwe werk (in ontwikkeling) in de Bierumer School. De finissage van Ruimte Alom is op zaterdag 17 en zondag 18 december.
Irene van de Mheen studeerde aan de kunstacademie in Kampen, waarna ze haar studie vervolgde aan de Escola Massana in Barcelona. Ze woonde 16 jaar in Barcelona en deed verschillende artist residencies in onder andere India, New York en Rotterdam. In New York begon ze met allerlei soorten plakband te werken, wat resulteerde in een uit gekleurde lijnen opgebouwde architectuur, speciaal voor het Mirómuseum op Mallorca, waarmee ze de Pilar Juncosa i sotheby’s prize won.
In haar werk onderzoekt Irene het verlangen naar ruimte binnen de mogelijkheden van het tekenen en daarbij overschrijdt ze op een speelse manier de grenzen van het papier. Haar werk is nadrukkelijk visueel: vanuit vorm, kleur en materiaal ontstaan de tekeningen van ruimtelijke, verstilde constructies waarbij toeval en imperfectie een belangrijke rol spelen. Het formaat varieert van intiem werk op papier tot monumentale, site-specific installaties waarin het speelse en intuïtieve karakter van de kleinere tekeningen zo veel mogelijk bewaard blijft.
‘Voor de Bierumer school ga ik een grote raam- en vloertekening maken in Lokaal 01 zelf, gemaakt van gekleurd plakfolie. Een tekening die zich in de loop van de residentieperiode ontwikkelt en als het ware voortbeweegt in de ruimte. Ik ben gefascineerd door tijdelijke ingrepen die een ruimte transformeren, waarbij architecturale elementen een onderdeel van het werk worden. Een periode van eindeloos schuiven en uitproberen, kijken en associëren, afbreken en opbouwen, zo zie ik de residency voor me. Vaak maak ik schetsen en tekeningen achteraf, als een inventarisatie van wat ook mogelijk was geweest.
De betoverende zolder van de Bierumer School is eigenlijk al een tekening op zich, het ritme van de balkenconstructie, de lange houten ladder naar een rechthoekig dakluik. De zolder lijkt gemaakt voor voor projecties en het nostalgische geluid van een dia-apparaat. Door composities van lijnen en kleurvlakken te projecteren op de complexe balkenconstructie, werkt de zolder mee in de tekeningen en ontstaat er een nieuwe, imaginaire ruimte. In de zoektocht naar geschikte apparatuur stuitte ik op aluminium maskertjes voor diaraampjes, waarmee ik een ritmisch beeldverhaal wil maken. Daardoor zie ik de ramen van de voormalige klaslokalen nu als gigantische diaramen. Ruimtes in ruimtes, schaalvergrotingen en schaalverkleiningen, allerlei versies die elkaar aanvullen en herhalen. Grote tekeningen in het raamwerk van de klaslokaalramen die van buitenaf al te zien zijn. Binnen een spiegeling van die tekeningen op kleiner formaat, in maquettes, vormherhalingen in het raamwerk van een dia die op de binnenkant van de ruimte worden geprojecteerd. Het ene idee roept het andere op en verschillende media en materialen roepen weer nieuwe ideeën op. Het is een al doende denken. Een lege ruimte schept mogelijkheden, roept verwachtingen op.’